Wat zou je in tussentijd doen?

Wat als je exact krijgt wat je verlangt… in exact één jaar?

Wat zou je in de tussentijd doen?

Een onschuldige vraag, die me wekenlang heeft beziggehouden. Niet omdat ik geen antwoord kon verzinnen, maar omdat het antwoord me een klap rond de oren gaf. Op het eerste gezicht lijkt het een eerder onschuldige vraag. Hypothetisch zelfs. Maar wel één met de vervelende vaardigheid om dwars door het oppervlak heen te snijden.

Dit gaat niet over ‘Alles komt wel goed’

Ik wil je met deze vraag niet overtuigen om een vision board te maken en dan te wachten tot het leven aanbelt. Ik verwijs niet naar het spirituele adagio ‘trust the universe’ als een veiligheidsdekentje om je verlangens te sussen. En ik heb het ook niet over ‘hopen op’ (wat subtiel verschilt van vertrouwen). Hoop is een prachtige emotie – en noodzakelijk – maar het is een zeer ineffectieve strategie. Waar ik het wél over wil hebben, is wat je in de spiegel te zien krijgt als je je eerste antwoord eerlijk van alle kanten bekijkt.

Verlangens zijn – voor alle duidelijkheid – glibberig spul. Als we al ontdekken wat we écht willen, hebben verlangens de neiging om van richting te veranderen. Wat we vorig jaar verlangden, past ons misschien niet meer. Of we realiseren ons dat dat verlangen gebaseerd was op angst, vergelijking, ego of een verouderde versie van onszelf. Echt voelen wat onze verlangens zijn, is al een kunst op zich. Laat staan ze onder woorden brengen – maar daar schrijf ik nog wel eens een andere blog over.

Deze blog lijkt in eerste instantie te gaan over wat we doen terwijl dat jaar voorbijgaat, maar waar hij écht licht op wil schijnen, is onze relatie met tijd, vertrouwen, eigen kracht en identiteit.

Die vraag – "Wat zou je in de tussentijd doen?" – is niet bedoeld om lekker weg te dromen. Ze nodigt je uit om te onderzoeken hoe je met je verlangens omgaat. Wurg je ze? Ren je ervoor weg? Wacht je tot iemand anders ze voor je waarmaakt? Of ga je er creatief en levendig mee om, ongeacht de tijdlijn?

Dit perspectief is uiteraard geen absolute waarheid. Het toont ons waar we nú zijn. En dat is alles. En tegelijk het belangrijkste, want je kunt niet weten waar je naartoe gaat, als je niet weet waar je bent.

Soms moet je het aan anderen vragen

Toen ik deze vraag voor het eerst hoorde, zat ik niet lekker in mijn vel. Mijn stemming was zwaar, dagen met een dikke rand van donkere wolken. Ik was gefrustreerd met het leven. Gefrustreerd met mezelf. Ik geloofde niet dat ik zou krijgen wat ik wilde – en wat ik wilde, moest ook maar meteen nu. Mijn emotionele toestand leek op een driftbui van een vierjarige: needy, ongeduldig en veeleisend.

Mijn eerste antwoord zat tot aan de rand vol met die energie: "Ik zou supergeïrriteerd zijn," dacht ik. "Een heel jaar? Veel te lang. Het zal waarschijnlijk toch niet gebeuren." Ik voelde hoe onrustig ik werd, hoe mijn lichaam zich verzette tegen het idee om me nog een heel jaar slecht te voelen. De voorwaarde om me gelukkig te voelen zo ver in de toekomst zetten? Dat zag ik niet zitten. Ik voelde me leeg.

Een paar dagen later, wanneer de vraag wat meer was ingezakt, viel er een soort kalmte over me heen. "Oké," redeneerde ik, "als het gegarandeerd is... dan wacht ik wel. Prima. Ik zit het uit. En als het er eenmaal is, wordt mijn leven eindelijk geweldig." Het hoeft weinig betoog dat dit een valse kalmte was. Subtiel, maar niet minder verraderlijk. Ik had mijn levendigheid uitbesteed aan de toekomst. Nog steeds zette ik het leven op pauze – zelfs met het vooruitzicht om te krijgen wat ik wilde. Ik had op dat moment nog niet helemaal door hoe verstrikt ik was geraakt, maar ik voelde wel dat het antwoord me nog steeds een onderhuidse spanning bezorgde.

Ik bleef een tijd in die cirkel hangen. Tot ik de vraag voorlegde aan een vriendin – iemand met een levenshouding die ik echt bewonder. Ik vroeg haar wat zij zou doen als ze wist dat ze over een jaar precies zou krijgen wat ze wilde.

Ze aarzelde geen seconde.

"Ik zou gewoon van elk moment genieten. Ik zou leven alsof het er al is," zei ze.

Dat antwoord kwam binnen als een blikseminslag. Ik moest even in mijn eigen innerlijke register checken of dat antwoord ook in mijn multiplechoice-opties stond. Het bleek van niet. Het stond niet op mijn radar. Genieten? Zonder voorbereiden? Zonder je zorgen te maken over wat er kan mislopen? Zonder alles veiliger, efficiënter of zekerder te maken? Gewoon... genieten? Geloven in iets dat er nog niet is?

Het duurde een paar dagen voor ik dit enigszins echt kon bevatten. Maar er verschoof iets. Ik begon te snappen – niet perfect, maar genoeg om te zien: dit zou weleens de beste manier kunnen zijn om te krijgen wat je wilt.

Niet door te forceren. Niet door in paniek te raken. Niet door onrustig te worden. Maar door aanwezig te zijn. Vreugde te voelen. Te delen. Te leven alsof het er al is.

Wachten op het winnende lot

Deze reflectie is momenteel erg actueel voor me. Ik denk er namelijk de laatste tijd steeds vaker aan om het huis te verkopen waar ik al meer dan twintig jaar woon. Een thuis waar ik van hou – écht van hou. Het zit vol geschiedenis, warmte, wortels en de beste katten ter wereld. Maar onder het oppervlak beweegt zich al een hele tijd een nieuw verlangen: een nieuwe plek creëren waar ik grotere groepen kan ontvangen. Een ruimte voor samenkomen, groeien, leren, delen en community. Een thuis dat ook anderen omarmt – niet alleen mij.

Ik heb dat verlangen al meer dan genoeg ondersteboven gekeerd om te weten dat het geen vluchtgedrag is. Het is geen reactie. Het roept me op de een of andere manier. Het is geen contractie – het voelt expansief.

Maar als ik door de lens van deze vraag kijk – "Wat als het gegarandeerd gebeurt over een jaar?" – merk ik wat er écht in me opkomt.

Eerst: ongeduld. Rusteloosheid. De drang om vaker met de lotto mee te spelen. (Ja, echt waar.) Want ergens speelt het verhaal: ik heb een wonder nodig om dit te laten gebeuren. En die gedachte laat precies zien hoe ik die droom heb vastgehouden: als iets buiten mij, apart, moeilijk te bereiken.

Maar als ik van perspectief wissel – als ik echt omarm dat het al onderweg is – dan hoef ik niks te forceren. Ik kan het nu al beginnen te leven. Erover praten. Het beschrijven. Anderen uitnodigen in de droom. "Kijk, dit is wat ik me voorstel," zou ik tegen klanten zeggen. "Zo'n warme, open ruimte waar je kan samenkomen. Je moet echt langskomen als het klaar is." Die energie? Die opent deuren. Misschien stelt iemand me voor aan een betrouwbare makelaar. Misschien weet iemand wel de ideale plek. Misschien wil iemand zelfs meebouwen. Het idee groeit en krijgt vorm. Ik doe het niet meer alleen, maar voel de community rondom me ontstaan – de community die ik zo graag wil voelen. En ik leef steeds meer in het gevoel waar ik eigenlijk naar verlang, binnen dat jaar dat eerst zo ver leek.

Door te leven alsof, ben ik niet aan het duwen – ik stem af. En dat werkt veel beter dan hopen op de juiste loterijnummers.

Magie zit tussenin

Je antwoord laat meer zien dan je denkt. Niet alleen wat je wilt – maar hoe je je verhoudt tot wat je wilt.

Sommige antwoorden tonen vertrouwen. Andere laten angst zien. Sommige onthullen hoe verslaafd we zijn aan streven. Andere tonen hoe vreemd we het vinden om dingen moeiteloos te laten gaan. Sommige weerspiegelen groei, andere stilstand. Maar ze vertellen allemaal de waarheid – jouw waarheid.

Het belangrijkste inzicht? De tussentijd is waar de magie plaatsvindt. Die ruimte tussen het zaadje en de vrucht is geen leegte – daar zit de hele levendigheid.

Net zoals het gebladerte van een boom getuigt van de verwachting van vrucht. Maar ze verlangt niet zoals mensen doen – geen frustratie, geen twijfel, geen haast. Haar biologie handelt op een manier die gericht is op vruchtvorming: bloeien, bevruchten, voeden. Ze leeft het proces, en daarin ligt het resultaat besloten.

Leven alsof het er al is

Als je zeker wist dat je droom uitkomt – wat zou je dan doen?

Gewoon afwachten? Harder pushen? Afstompen? Het van de daken schreeuwen?

Of zou je beginnen te leven alsof het al deel is van je leven?

De valkuil is natuurlijk om geluk uit te stellen. Om te zeggen: "Ik word blij wanneer..." Maar het leven is geen wachtkamer. En verlangen is niet de prijs die je krijgt als je lang genoeg geduldig bent. Het is een uitnodiging om nu al meer te leven.

Vraag jezelf dus niet alleen af wat je wilt, maar hoe je bereid bent te leven in de tussentijd.

Want misschien – heel misschien – is hoe je leeft in de tussentijd precies wat je droom tot leven brengt.

Een kleine noot, voor de volledigheid

Deze blog wil op geen enkele manier afbreuk doen aan écht lijden. Soms zijn dingen gewoon shit. Soms lijkt het alsof het leven niet de goeie richting opgaat. Je wordt ziek. Of je verliest iets of iemand. Of je ziet simpelweg geen perspectief. In die momenten wil ik niet komen zwaaien met een mooi verhaal over "anders denken" of beloven dat alles goed komt als je maar genoeg gelooft.

Wat ik wél probeer, is een uitnodiging doen - hoe taai het soms ook is - om je verlangen niet volledig los te laten. Om, waar mogelijk, te blijven voelen wat je hoopt of verlangt, zelfs al weet je nog niet hoe. Misschien opent zich ergens een kiertje. Een ademruimte. Een plek waar je tóch even kan rusten in het idee dat het verlangen er al mag zijn. En dat je, zonder iets te forceren, al iets van het leven kan voelen dat je zo graag zou willen.

Niet als ontkenning van de pijn, maar als kleine herinnering aan de ruimte die je zelf mag helpen openen - zodat je verlangen ergens kan landen.