Verlies en het niet geuite verdriet, was één van de opborrelende thema’s tijdens onze Padma-dag van 28 januari .
Het deed me stilstaan bij de vele verlieservaringen in mijn familie: het ene verlies na het andere, meestal plots. Dit bepaalde een groot deel van mijn jeugd.
Ik ontwikkelde daardoor antennes voor het voelen van verdriet bij anderen ook al is het niet zichtbaar.
Tegelijk leerde ik ook voelen hoe verdriet je kan verkrampen. Het ene verlies was nog niet verwerkt of het volgende diende zich al aan.
"Verdriet op verdriet wordt dan stapeltjesverdriet.
Het verlies van nu roept het verlies van toen,
dat vaak geen plek heeft gekregen, weer op."
Sabine Noten
Later leerde ik daar woorden voor krijgen. Woorden die mijn lichaam meteen begreep en ik begon mijn lichaam te begrijpen. Verdriet verkrampt dus dat is ook wat mijn lichaam deed als ik verdriet in mezelf of anderen ervaarde.
Als de gevoelens bij een verlies te veel, te intens, te overweldigend, te bedreigend zijn, worden ze weggedrukt. Dit is een overlevingsstrategie die je in staat stelt om verder te kunnen gaan. Dit gebeurt automatisch en is ook nodig op dat moment. Je kan de hoeveelheid aan emoties van wat er op je afkomt niet hanteren, dus laat je alleen toe wat hanteerbaar is.
Het gevolg is dat die gevoelens vast komen te zitten in je lichaam. Je verkrampt letterlijk en figuurlijk en tegelijk wordt het leven bedreigend: overal ligt de mogelijkheid op de loer dat er weer iemand wegvalt. Deze schrik verkrampt alles nog meer, waardoor je nog minder kan voelen en doorwerken wat die verlieservaringen met je gedaan hebben.
Er zit een soort van imprint in je lichaam, waardoor je bepaalde gevoelens kan voelen, ermee kan omgaan en erop kan reageren. Anderen worden als een luchtbal onder water gehouden en daar kan je niet bewust mee omgaan. Alsof je lichaam op die manier geprogrammeerd is en bepaalt: die intensiteit laat ik toe, en meer niet! Deze imprint kan je van in de moederschoot zijn meegegeven, omdat de generatie(s) achter je de gevolgen van bepaalde gebeurtenissen niet konden toelaten.
"Wij dragen de tranen die nooit zijn vergoten
door de sterke ouders die de onze waren
zij leerden ons zwijgen
verdriet weg te stoppen
wij moesten steeds flink zijn
zoals zij immers ook."
Minka Kaszo
Vanuit een diepe overtuiging dat het ook anders kan, ging ik op zoek naar nieuwe manieren. Dit bracht me via verschillende wegen bij biodynamisch ademwerk en traumarelease (BBTRS). Ik leerde dat er beweging mogelijk is, zelfs in massaal verdriet.
"Op elk moment in je leven kan je de reis aanvatten
doorheen die gebieden in je lichaam
waar de energie opgeslagen en vastgehouden wordt."
Wil je leven in plaats van overleven dan is het nodig dat je tot in elke porie inademt. Dit kan heel pijnlijk zijn bij bevroren verdriet, waardoor je de toegangspoorten naar je binnenkant afsluit en in delen van je lijf niet meer kan komen.
"Inademen is aannemen van het leven met alles wat erbij hoort,
zowel de vreugde als de pijn."
Als je weer diep kan inademen en het leven beetje bij beetje terugkomt, ontdooit je binnenkant langzaam. Dan komt er beweging en gaat je energie weer stromen.
Bewegen in verdriet is stap voor stap weer durven voelen en uitdrukken, naar buiten brengen wat je voelt. Dit kunnen doen in verbinding met anderen, waar je je gezien en ontvangen voelt, is wat heelt.
Geef jezelf die kans!
Astrid
Maak je graag eens vrijblijvend kennis?
Of duik je graag mee in ons werk, tijdens een Padma-dag?
Binnenkort ook workshops in Hasselt in de Monk-e tempel!
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief via onze website, zo ontvang je alle info over toekomstige activiteiten.
Padma organiseert workshops, weekends en meerdaagse retraites waarin de 6 elementen van biodynamisch ademwerk en trauma release (BBTRS) centraal staan: meditatie, ademwerk, beweging, muziek, expressie en aanraking.
Padma is een samenwerking tussen Hans Hoegaerts, Anneleen Rabijns en Astrid Alders.
Comments